In de spreekkamer gebruiken we termen als vroeg, onrijp, defect, pre-oedipaal, primitief of disadaptief. Daarmee geven we aan dat er bij de patiënt sprake is van ernstige en moeilijk te behandelen persoonlijkheidsproblematiek die om specifieke behandelmethoden vraagt. Veelal zetten we de ‘ernstige’ problemen af tegen ‘lichte’ problemen, die we dan aanduiden met begrippen als oedipaal, neurotisch of conflictmatig. Of, paradoxaal genoeg, als rijp en adaptief als bewijs dat hij of zij in staat is op constructieve wijze om te gaan met beperkingen. Vervolgens richten we ons bij deze patiënten op de behandeling van klachten en symptomen… Maar helaas, zo eenduidig is het niet! Deze manier van denken en handelen zet ons eerder klem, dan dat ze ons verder helpt. Realistischer is uit te gaan van een gelaagdheid van de problematiek en dat we afwisselend met krachtige en kwetsbare kanten van de patiënt te maken hebben.