Inhoud

Spijt over gemiste kansen, misgelopen contacten of verwaarloosde relaties is een veelvoorkomende en vaak heftige emotie. Een emotie die in onze leerboeken vreemd genoeg nauwelijks een plaats heeft gekregen.

Als we in de spreekkamer patiënten ontmoeten die lijden onder spijt, kunnen meerdere dynamieken een rol spelen. Sommigen wijten hun onvrede aan spijt, maar beschrijven in wezen schuld, het gevoel tekortgeschoten te zijn ten opzichte van een ander. In dat geval is spijt een zelfbewuste emotie, net als schaamte of schuld en is de focus in een therapie het zelfbeeld van de patiënt.

Anderen worstelen, vaak vanaf de middelbare leeftijd, met spijt over gemiste kansen als een levensdilemma. Dat vraagt in de behandeling om een terugblik op het leven tot dan toe en daarna een vooruitblik naar de toekomst: wat is er mogelijk in het heden en in de tijd die mij rest?

Weer een ander aspect van spijt zien we als patiënten daar zozeer op anticiperen dat ze verlammen in hun handelen, denken en fantaseren. Ze rumineren zonder hun emoties te doorvoelen en lijken zich niet te kunnen verzoenen met het idee dat kiezen altijd ook verliezen inhoudt. Daar hebben mensen die juist niet op spijt anticiperen, pas achteraf last van. Of hun naasten of collega’s.

Kortom, ingrijpende thema’s en alle reden om daar op het symposium Spijt. Een verwaarloosde emotie uitgebreid bij stil te staan.